دلم با تو مي آيد به هر سو که مي راني
اگر سخت اگر آسان تو تنها نمي ماني
دلم با تو مي آيد مران تند کاين کودک
به پاي سبک تازان نيارد گرانجاني
اگر زشت اگر زيبا تو را دوست مي دارم
دليلي نمي آرم که عشق است و مي داني
پريشان تر از ابرم نگويم که يادم کن
به خاطر ز تصويرم مبادت پريشاني
به شهري که رو داري عبوس است خورشييدش
به ره چشم دارندت که خورشيد خنداني
به هر بزم و هر محفل سبک آفتابي شو
که چون چشم آن جان را هوايي است باراني
صداي تو در گوشم از آن سوي فرسخ ها
به اشراق ميپيچد که از عشق مي خواني
به راه تو مي مانم مگر زود برگردي
به لطف از دل تنگم غباري بيافشاني
اگر دير باز آيي نبيني دگر بارم
خدا را مکن کاري که آرد پشيماني